Wie z’n moeder?

Je kent het wel: een hoop gepraat waar geen eind aan komt en je begrijpt er niets van. Lastig om toe te geven. Het ligt voor de hand om te vragen ‘wat bedoel je?’ of ‘kun je dat nog eens herhalen?’. Maar het risico is te groot dat er een nog langer en waarschijnlijk nog saaier antwoord gaat komen.

Wil je niet.

Een collega deed dat anders. Als ze het niet kon volgen of niet kon verstaan, of beide, riep ze altijd dwars door het betoog heen: ‘Wie z’n moeder?’

Mooi voorbeeldje van disruptie, werkt altijd. Je dwingt de almaar doorratelende verteller tot stilstand, die zich in een moment van opperste verwarring afvraagt of ie het echt over iemand z’n moeder heeft gehad, wat helemaal niet de bedoeling was, om er vervolgens achter te komen dat de vraagsteller er gewoon niks van heeft begrepen. Of niet opgelet. Of beide.